Lector Rob Oudkerk

De benoeming van Rob Oudkerk demonstreert dat hogescholen niet serieus kunnen worden genomen

Het lectoraat was na het hoogleraarschap de hoogste functie aan een universiteit. Het werd in 1980 afgeschaft. Sinds 2001 is de term weer in gebruik genomen door hogescholen. Die willen hoe langer hoe meer graag universiteitje spelen, tenminste, als het gaat om uiterlijkheden. Het doet mij denken aan oude foto’s uit Nieuw-Guinea, waarin trotse Papoea’s in de cockpit van een neergestorte bommenwerper de stuurknuppel bedienen.

De Haagse Hogeschool meldt bijvoorbeeld dat zij studenten op wil leiden tot ‘ toekomstige wereldburgers’ en ‘ denkende doeners’. De slogan De Haagse Hogeschool. Zet je aan het Denken staat centraal in een ‘ een nieuwe positionering’, als onderdeel ‘ in een eigenzinnige campagne’, zo meldt het instituut in alle bescheidenheid. Ook niet zomaar een kreet, die slogan. ‘ Het is de samenvatting van gedachten.’ Centraal in de campagne staat de ‘ H’, want die ‘ staat voor al het speciale dat de onderwijsinstelling vertegenwoordigt’, zoals ‘ eigen’, ‘ slim’ en ‘ weg’.

Op de website van de Haagse Hogeschool, waaraan ik deze gegevens ontleen, wordt gedreigd dat de campagne nog zal worden uitgebreid met méér advertenties en dat daartoe ook speciale fotografen zijn geworven. Maar het resultaat, zo beloven de reclamemakers, zal ‘ niet reclameachtig zijn maar echt’.

De Haagse Hogeschool telt duizenden studenten, honderden docenten en elf ‘ lectoren’. Vorige week is gewezen politicus Rob Oudkerk begonnen aan een nieuwe baan: lector aan deze hogeschool. Zijn benoeming is op weerstand gestuit onder docenten en studenten. Maar die hebben niets te vertellen. De dienst wordt uitgemaakt door een college van bestuur dat zich buitensporige salarissen toekent en is samengesteld uit lieden die bij voorkeur geen weet van onderwijs en onderzoek hebben.

De woordvoerder van de critici, dr. Paul Wouters, vond dat Oudkerk zich ‘ onsterfelijk belachelijk heeft gemaakt met een verregaande schending van bestuurlijke integriteit: misbruik van vrouwen op wier welzijn hij (als wethouder) geacht werd toe te zien’. Hij stelde daarnaast vast dat Oudkerk niet over de wetenschappelijke kwalificaties beschikt om voor zo’n hogeschoollectoraat in aanmerking te komen.

Inderdaad heb ik geen wetenschappelijke publicaties van Oudkerk kunnen achterhalen op het terrein van zijn lectoraat, ‘ Leefstijlverandering bij jongeren’. Op de website van de Haagse Hogeschool wordt hij aangeduid als ‘ dr. Oudkerk’. Maar zijn cv vermeldt geen universitaire promotie die deze titel rechtvaardigt.

De voorzitter van de Haagse college van bestuur, iemand die aangeduid wordt als ‘ Pim Breebaart’, vindt zulke kritiek als van Wouters de moeite niet waard. ‘ Een moreel oordeel is voor ons niet aan de orde.’ Inderdaad: eerder had hij al de wegens plagiaat van de Universiteit van Leiden verwijderde dr. Diekstra als lector aangenomen. Diekstra, op zijn beurt, heeft weer de benoeming van Oudkerk gepropageerd.

Wetenschappelijke prestaties? Die doen er voor ‘ Pim Breebaart’ niet toe. ‘Hij zet je aan het denken’ – een opmerking die vragen oproept over de omvang van het denkraam van deze bestuurder.

Maar hij staat niet alleen. In de Vara-gids breekt Paul Witteman een lans voor Oudkerk. ‘Hij heeft geleerd van zijn verleden.’ Hoezo? Doet Oudkerk nog steeds niet alsof hem groot onrecht is aangedaan door hem als wethouder weg te sturen vanwege zijn onverkwikkelijke gedrag? Gaf hij bij de publicatie van zijn ‘ memoires’ niet daarvan een bizarre verklaring? Politici onder druk zouden een stofje in de hersenen produceren dat in zijn geval dringend tot hoerenbezoek leidde. Daar moest neurobiologisch onderzoek naar gedaan worden, vond hij toen. Witteman meent, net als ‘ Pim Breebaart’, dat goedkope praatjes op de televisie iemand tot een geschikt en gewetensvol docent en onderzoeker maken.

Sinds zijn vertrek uit de politiek dook Oudkerk regelmatig op in de media, om daar een enorme boer of een harde wind te laten, waarover hij zich vervolgens innig tevreden toonde. De ene keer waarschuwde hij de PvdA voor de laatste keer, voor het geval de partij hem niet als redder binnenhaalde. Dan weer kondigde hij aan met een nieuwe partij te komen of een ‘ door velen’ ondersteund initiatief te zullen nemen om eens en voor altijd een eind te maken aan ‘ de bureaucratie’, verzinnebeeld door ‘ de paarse krokodil’.

In het produceren van hete lucht hebben Oudkerk en ‘ Pim Breebaart’ elkaar nu gevonden. Maar de benoeming van de eerste demonstreert wel dat hogescholen niet meer serieus kunnen worden genomen als onderwijsinstellingen.