Wat kan Blair nog meer behalve goed speechen?

Wat kan Blair nog meer behalve goed speechen?

de sociale ongelijkheid is onder zijn leiding toegenomen en privatisering is tot in het absurde doorgevoerd.

Op het jaarlijkse congres van de Labour Party in Manchester mocht de minister van Financiën, Gordon Brown, al op maandag een toespraak houden. Dit werd in de Britse media en de Britse politiek beschouwd als doorslaggevend voor zijn kans Tony Blair op te volgen. Brown slaagde volgens iedereen, vooral door zich enigszins van menselijke kant te laten zien.
De aandacht voor zijn speech werd echter al snel weggedrukt door mevrouw Blair, die tegen een televisiemonitor ‘ dat is een leugen’ had geroepen, toen zij daar Brown op hoorde zegen dat het voor hem een voorrecht was geweest om onder Blair te dienen. Ze realiseerde zich niet dat een journaliste haar woorden kon optekenen.

De volgende dag was Blair aan de beurt. Zijn toespraak werd de hemel in geschreven en volgens een aantal commentatoren had hij hiermee genoeg politiek kapitaal vergaard om nog een hele tijd door te kunnen regeren.  Weer een dag later was de plaatsvervanger van Tony Blair, John Prescott, aan de beurt. Deze beklagenswaardige figuur wordt alleen gehandhaafd omdat hij een echte arbeider is geweest. Zijn schamele portefeuilles zijn hem stuk voor stuk afgenomen. Ook hij hield een toespraak, waarin hij spijt betuigde over zijn fouten (slapen met zijn secretaresse, croquet spelen op het landgoed van de Eerste Minister toen hij die verving, in plaats van , tja, in plaats van wat te doen?). De toespraak werd als ‘ ontroerend’ ontvangen, zeker nadat hij had aangekondigd in de loop van het jaar terug te treden.

Donderdag ten slotte sprak de minister van Binnenlandse Zaken, John Reid, het congres toe. Nog meer dan zijn voorganger David Blunkett doet hij zijn best om naam te maken als kampioen rust en orde, net als de laatste met graagte schimpend op intellectuelen en anderen die hun mond durven open te doen over burgerrechten en eerlijke processen.
Dat nummer voerde hij in Manchester weer op, maar zijn toespraak werd ook beluisterd als een dreigement aan het adres van Gordon Brown. Als deze niet volledig in het spoor van Blair bleef, dan stond Reid klaar om met hem de strijd om het leiderschap van de Labour Party aan te binden na het vertrek van Blair.

Politiek-inhoudelijk was het opmerkelijke aan al deze redevoeringen dat de standpunten die deze voormannen van Labour innamen stuk voor stuk rechts lagen van die van de Conservatieven onder hun nieuwe aanvoerder David Cameron.
Cameron doet zijn best om van een aantal Conservatieve stokpaarden af te komen. Maar hij is ook de eerste Conservatieve leider – en het zijn er nog al wat geweest sinds 1997, toen de partij in oppositie geraakte – die duidelijk afstand heeft genomen van de oorlog in Irak en heeft verklaard dat Groot-Brittannië zich als bondgenoot en niet als slaaf van de Verenigde Staten op moest stellen. The Wall Street Journal stikte bijna van woede over die uitspraak – die vindt blijkbaar dat de slaafse houding van ‘ Yo, Blair’ de juiste invulling van de ‘special relationship’ is.

Vanzelfsprekend zei Blair niets over de oorlog in Irak, waaraan hij zijn partij en zijn land op basis van bewuste leugens heeft gecommitteerd. Wie zijn tekstschrijvers ook zijn, hij droeg het verhaal briljant voor. Dat kan hij als geen ander (uitgezonderd Bill Clinton, die het congres ook toesprak en het bedolf onder ijs met slagroom). Wie de tekst leest, raakt echter snel ontnuchterd. Niet minder dan 79 zinnen hadden geen werkwoord, dat wil zeggen dat ze geen enkele argumentatie bevatten.

Vele andere klonken goed, maar blijken op papier volledig inhoudsloos te zijn. Onwillekeurig rijst de vraagt wat Blair meer kan dan mooie toespraken houden. Niet terecht. Onder zijn leiding is in Groot-Brittannië de sociale ongelijkheid toegenomen, de politieke macht op ongekende en oncontroleerbare wijze geconcentreerd in Downing Street 10, en is de door Margaret Thatcher ingeslagen weg van deregulering en privatisering verder begaan – tot in het absurde. Zoals de opdeling van het openbaar vervoer in Londen in met elkaar concurrerende bedrijven, zodat de reiziger overal aparte kaartjes voor moet kopen, ook al gaat het om hetzelfde traject.

In The Independent verscheen tijdens het congres een ingezonden stuk: ‘Is het na tien jaar New Labour niet tijd het irrelevante woord te schrappen en er gewoon New Party van te maken?’